مسجد شیخ لطف الله
مسجد شیخ لطف‌الله یک اثر معماری منحصر به فرد است که در اصفهان واقع شده و جزء میراث جهانی یونسکو است. این مسجد در دوران صفویه در اوایل قرن هفدهم میلادی (ساخته شده در ۱۶۱۹–۱۶۰۲ میلادی _ در زمان شاه عباس بزرگ) ساخته شد.
مسجد شیخ لطف‌الله به دلیل طراحی منحصر به فرد و پیچیده اش شناخته شده‌است و آن را به یک جاذبه دیدنی تبدیل کرده‌است. این مسجد که در مقابل عمارت عالی‌قاپو و همسایگی مسجد شاه قرار دارد، به نام شیخ لطف‌الله عاملی اصفهانی از علمای برجسته آن زمان نامگذاری شده‌است. مسجد شیخ لطف‌الله در ضلع شرقی میدان نقش جهان که یکی از بزرگ‌ترین میدان‌های جهان است، قرار دارد. یکی از بارزترین ویژگی‌های مسجد شیخ لطف‌الله گنبد آن است که برخلاف بسیاری از مساجد دیگر مناره ندارد. این بنا با الگوی کاشی کاری خاص آراسته شده‌است و با بازتاب نور خورشید از کاشی‌ها، جلوه ای ویژه ایجاد می‌کند. کاشی کاری‌های معرق در نمای بیرونی مسجد بسیار دقیق است و مهارت مخصوصی در طراحی و ساخت آنها به کار برده شده‌است. نمازخانه اصلی دارای محراب کاشی کاری شده پیچیده و رنگارنگ است که جهت مکه (قبله) را نشان می‌دهد. دیوارهای مسجد با نقوش گل و خطاطی ظریف پوشیده شده‌است. سقف با نقوشی ظریف و هنرمندانه ساخته شده‌است. بازتاب صدا در مسجد شیخ لطف‌الله معماری ویژه این بنا را معرفی می‌کند. اگر در یک نقطه خاص در یک طرف مسجد بایستید، صدای شما به وضوح از طرف مقابل حتی در با زمزمه ای آرام شنیده می‌شود. این مکان برای تجلیل شیخ لطف‌الله مَیسی بنا گردیده و سالانه گردشگران زیادی را جذب خود می‌کند.
پیشینه
طرح مسجد شیخ لطف‌الله در زمانی که نقشه چهار باغ و باغ هزارجریب به مرحله اجراء درآمد ریخته شد و در دورانی که معماری صفویه به شکوفایی رسیده بود مورد بهره‌برداری قرار گرفت. ساخت این مسجد در نیمه اول قرن یازده هجری، در سال ۱۰۱۱ هجری قمری (۱۶۰۲ میلادی) و به فرمان شاه عباس اول آغاز شد و در سال ۱۰۲۸ هجری قمری (۱۶۱۹ میلادی) به پایان رسید. ساخت این مسجد هجده سال به طول انجامید.
گفته می‌شود معمار این مسجد استاد محمدرضا اصفهانی، پسر استاد حسین بنا اصفهانی بوده‌است. این مسجد بر خرابه‌های مسجدی که قبلاً در آن محل بوده ساخته شد. مسجد شیخ لطف‌الله به نام یکی از علمای بزرگ عصر صفوی به نام شیخ لطف‌الله جبل‌عاملی، نامیده شده‌است. شیخ لطف‌الله یکی از علمای بزرگ دوره صفوی بود. وی از اهالی جبل عامل لبنان بود که مانند شیخ بهایی و برخی علمای دیگر توسط شاه عباس از لبنان به ایران مهاجرت نموده و ابتدا در مشهد و قزوین و پس از آن در اصفهان ساکن شد. از آنجا که حکومت صفوی، حکومتی مذهبی بود و به اسلام و به خصوص مذهب تشیع بسیار بها می‌داد، علمای آن را نیز تکریم می‌کرد. از سوی دیگر شیخ لطف‌الله پدر زن شاه عباس بود. از این رو در محل زندگی شیخ، مسجد و مدرسه‌ای به نام او ساخته شد که در این محل به تدریس دروس فقهی و جلسات دینی اشتغال داشت. شیخ بنا به استفتای خود که برگزاری نماز جمعه در غیاب امام دوازدهم شیعیان، مجاز می‌شمرد، به اقامه نماز جمعه در این مسجد می‌پرداخت و مقلدانش نیز به او اقتدا می‌نمودند.[۱]
وجه تسمیه مسجد
نامگذاری این مسجد به مناسبت نام امام جماعت آن یعنی شیخ لطف‌الله بن عبدالکریم بن ابراهیم که در زمان سلطنت شاه عباس به علل مذهبی از میس یکی از قرای جبل عامل لبنان به ایران کوچ کرده و ابتدا در مشهد اقامت گزید و در آنجا پس از استقاضه از محضر علما از جمله ملّا عبدالله شوشتری، از جانب شاه عبّاس بزرگ به خدمت آستانه رضوی درآمد و تا تاریخ فتنه ازبکان و دست یافتن ایشان بر مشهد در آن شهر مقیم بود، سپس از شرّ ایشان به قزوین پناه برد و در آنجا به کار تدریس مشغول شد؛ شاه عبّاس او را از قزوین به اصفهان آورد و در سال ۱۰۱۱ هجری قمری آیت مسجدی را، که هنوز هم به نام او شهرت دارد، برای محل تدریس و اقامت و امامت وی پی نهاد و انجام این کار تا ۱۰۲۸ هجری قمری طول کشید و در حین اتمام همین ساختمان بود که شاه عبّاس در قسمت جنوبی میدان نقش جهان، طرح انشاء جامع اعظم پادشاهی یعنی مسجد شیخ لطف‌الله را ریخت. بعد از آن که مسجد شیخ لطف‌الله برای نمازگزاری او مهیا گردید.[۲]
این مسجد در ادامه دوران صفویه به نام ملا فتح‌الله و بعد از آن به نام مسجد صدر (صدر یا صدرالعلماء به مجتهد اعلم یا مرجع تقلید گفته می‌شده) نام گرفت، ولی امروزه به همان نام اولین شناخته می‌شود.[۳]